Dwunasty

Bywały takie dni, że całymi dniami siedziałam w lesie, nad stawem i grałam na gitarze. To mnie uspokajało. Brzmi śmiesznie. Morderczyni gra na gitarze. Już widzę miny dziewczyn z treningu. „Och, Clove nie wiedziałam, że grasz na gitarze” – mówiłyby przesłodzonym tonem. Wyszydzałyby, a potem powiedziałyby Altiusowi i jego pustej laluni. Oni z kolei wiedzieliby, co zrobić. Połamać mi wszystkie kości, najlepiej na oczach Ann…

Cudownie. Po prostu cudownie. Jest dopiero pierwszy dzień Igrzysk, a ja włóczę się z Glimmer po lesie w poszukiwaniu chrustu. Genialnie. Nienawidzę tej idiotki, od samego patrzenia dostaję mdłości. Ten pusty uśmieszek, twarzyczka jak u lalki, a błyszczące oczy. I jeszcze to imię. Fuj. Ci ludzie z Jedynki to już naprawdę chyba nie wiedzą, jak nazywać swoje dzieci. Idziemy przez las. Jest późne popołudnie. Wszędzie roi się od królików, jeleni, wiewiórek, kuropatw. Mogłabym coś upolować, ale Błyskotka nadeptuje na każdą gałązkę i płoszy zwierzynę. Jestem na nią wściekła, ale nie możemy się kłócić na samym początku gry. Zabiłabym ją, ale Cato nie byłby zadowolony. Marvel pewnie też. Poza tym nie uśmiecha mi się zostanie z tą dwójką. Bo Alice też może zginąć za kilka dni. Muszę powstrzymać się przed obdarciem ze skóry Glimmer. Przynajmniej na razie. To jednak nie oznacza, że chcę się z nią zaprzyjaźnić. Mowy nie ma! Ona nawet nie ma pojęcia, co to znaczy prawdziwe życie. W Jedynce liczy się tylko mieć i być. Mieć forsę i być kimś. Na wysokim stanowisku najlepiej. Przyglądam się uważniej Błyskotce. Długie blond włosy, niebieskie oczy, jasna i delikatna skóra. Długie nogi. Zaraz, zaraz. Zauważam, że dziwnie stawia stopy. Jakoś tak krzywo. Chyba nie potrafi chodzić po lesie. Jej obuwie jest wykoślawione. Wnioski mnie porażają. Płaskostopie. Nie widać tego, gdy idzie się po równym terenie. Jednak tutaj, gdzie teren jest górzysty, a szlak opada i wznosi, widać to wyraźnie. To, dlatego przed wywiadem nie musiała nosić szpilek! Mnie męczono w tym, kiedy stałam i czekałam na swoją kolej, a ona nie mogła ich założyć! Miała je dopiero na wywiadzie, włożone kilka minut przed wejściem na scenę. To nawet lepiej dla mnie, bo nie może zbyt szybko i długo biegać. Dogoniłabym ją w mig. Na moje usta wstępuje szeroki uśmiech. Błyskotka chyba go zauważa, bo próbuje ze mną porozmawiać.

- Co cię tak cieszy Clove? – pyta tym swoim słodkim głosikiem. Nie wiem, co odpowiedzieć, ale w końcu udaje mi się wydusić kilka słów:

- Myślałam o domu.

Odpowiedź jest tak głupia, że niemal mam ochotę wyśmiać samą siebie. Nie mogę wracać do wspomnień z Dwójki. Wyobraźnia podsuwa mi obrazy zakrwawionej siostry, pijanej matki, matki bijącej Ann, Calli umierającej z głodu… Dość! Nie mogę o tym myśleć, bo zwariuję.

- Też chciałabym mieć, co wspominać – wzdycha blondynka. Te kilka słów wprawia mnie w osłupienie. Co? Czyżby Glimmer nie była taka pusta? Nie. To chyba Igrzyska źle na mnie działają. Pomieszało mi się w głowie. Nie można współczuć wrogom. Przecież to głupie!

- Możemy już wracać. Mamy wystarczająco dużo drewna – mówię.

- W sumie tak – nawija sobie pasemko włosów na palec – Wracajmy.

Ruszamy w drogę powrotną. Las zaczyna ożywać. Liście drżą, tchnięte lekkim zefirkiem. W runie wiją się najróżniejsze stworzenia. Drzewa lekko się kołyszą. Gałęzie chłoszczą mnie po twarzy. Stopy zanurzają się w mchu. Wdycham las. Wciągam do płuc świeże powietrze. Sarna wyskakuje zza ściany drzew. Śmiga kilka metrów przed nami. Łapię do ust kilka kropli wody, spadającej z góry. Gdzieś cicho śpiewa kosogłos.  W oddali słychać pohukiwanie sowy. Wilki nawołują się wzajemnie. Węże cicho suną w trawie. Idąc, zauważam kątem oka kilka wiewiórek, które rozłupują orzechy. Zachodzące słońce zalewa las swoim światłem. Prześlizguje się między kamieniami, gałęziami. Łaskocze mnie w twarz. Purpura, czerwień i biel wypełnia las. Nadaje przyrodzie niespotykanie barwy. Liście stają się niebieskie. Głazy bieleją. Kora zmienia swój kolor na czerwony. Promień odbija się w moim nożu. Tworzy interesujące refleksy. Przebłyski. Zieleń, czerwień, fiolet, róż.

Gdy dochodzimy do obozowiska, widzę, że Cato jest wściekły. Ciekawe tylko, czemu? Chodzi w tę i z powrotem. Jego mięśnie na rękach są napięte. Dyszy ciężko. Nie zamierzam pytać, co się stało, bo jeszcze skręci mi kark. Stoję bezradnie koło Rogu, wpatrując się w jezioro.

- Na co czekasz?! – warczy samiec alfa – Lepiej zabierz się do roboty i rozpal ognisko!

Niemal rzucam się przygotować ognisko. Gdzieś w środku mnie odżywają wspomnienia. Czasy, w których mnie maltretował.  Co za zbieg okoliczności. Najpierw oprawca, prześladowca, potem kochanek, partner. Trybut. Teraz wróg. Boję się go. Muszę się w końcu przyznać przed samą sobą, że się go boję. Ma wielką siłę. Pamiętam jak szybko skręcał kark jeleniowi, jak połamał mi rękę, a potem stopę, jak skruszył czaszkę dzikiemu psu. I wszystko gołymi rękami.

Układam z drewek równy stosik, podpalam go. Siadam. Nie zamierzam się odzywać. Trwamy w ciszy, dopóki Caton nie zabiera głosu.

- Co wy na to, żeby nasz sojusz się powiększył? – pyta wyważonym głosem.

Zamieram. Kto? Kto ma do nas dołączyć? Steve (chociaż mówiliśmy na niego Tom) nie żyje. Nie sądzę, żebyśmy potrzebowali kogoś na jego miejsce. Nie chcę się odzywać. Marvel robi to za mnie.

- Kto? – jego cichy głos niesie się po polanie.

- Kochaś – głos alfy brzmi jak syk węża.

- Czy ja się przesłyszałam? – zdobywam się na odwagę.

- Nie – lodowe igły wbijają mi się w skórę – I nie mów do mnie takim tonem. Ty chyba zapominasz, kim jestem.

- Oj kotku, nie przesadzaj – niespodziewanie samica alfa bierze mnie w obronę – Po prostu wszyscy jesteśmy zdziwieni, a Clove się troszeczkę zagalopowała, prawda?

Nie jestem w stanie się ruszyć. Kiwam tylko głową. Gdyby nie Glimmer, najprawdopodobniej bym już nie żyła. Udusiłby mnie. Albo zmiażdżyłby mi czaszkę. Albo przebiłby mi płuca, żeby zalały się krwią. A ja muszę wygrać. Opanowuję się szybko i przechodzę do ofensywy:

- To gdzie on jest, co? Skoro już mamy zawrzeć z nim sojusz, to chyba musimy wiedzieć.

- Tam, przywiązany do drzewa. Nie pamiętam tylko, do którego – czuję na sobie jego wzrok. Odruchowo zaciskam palce na nożu. Tylko cienka granica dzieli nas od przejścia do rękoczynów.

- Pójdziemy po niego we troje, a wy sobie porozmawiacie w spokoju – Marvel wstaje gwałtownie. Pokazuje Glimmer i Alice, że mają pójść za nim. O dziwo, nie protestują. Ich kroki oddalają się, a ja jestem jak skamieniała. Patrzę przed siebie pustym wzrokiem. Myśli palą mnie niemiłosiernie.

- Zacznij mnie w końcu traktować z należytym szacunkiem – Cato cedzi słowa.

- Co proszę?! Ciebie?!! – zrywam się z miejsca. Chłopak również wstaje. Mój przyśpieszony oddech, jego napięte mięśnie. Moje oczy, jego usta.

- Tak mnie! I nie myśl idiotko, że wygrasz! Jesteś zbyt słaba, żeby tego dokonać – ostatnie słowa przeszywają moje serce. Nie to, że mam go traktować z szacunkiem. Nie to, że nazwał mnie idiotką. Boli. Mnie. Serce.

- Śmieszny jesteś! TO CIEBIE NIE STAĆ NA ZWYCIĘSTWO – warczę i wycofuję się powoli pod Róg. Zbliża się do mnie. Jest coraz bliżej. Nie mam gdzie uciec. Nie wiem, co mam robić. Fala paniki przelewa się przez moje ciało. Zdenerwowanie przeszywa raz po raz. Niczym piorun. Boję się. Nie mogę się bronić. Nóż bezszelestnie wypada mi z dłoni. Potykam się, ale w ostatniej chwili opieram się o konstrukcję. Moja dłoń dotyka zimnego metalu. Jeszcze tylko krok i będzie mógł mnie zabić. Zakończyć mój żywot. Przylegam do Rogu. On stoi naprzeciwko mnie. Jestem jak zraniona zwierzyna, a on jak myśliwy. Ja nie mam dokąd uciec. On wie, gdzie uderzyć. Jego ciało napiera na moje. Myśli krążą coraz szybciej. Podrywają się do galopu. Czuję dotyk szorstkiej koszuli na swojej piersi. Zniewala mnie jego zapach. Piżmu, cytrusów, męskości. Łapie mnie za nadgarstki. Mocno. Dotyk na mojej skórze jest nieznośnie bolesny. Jednak podoba mi się to. Dyszę ciężko. Przypiera mnie coraz mocniej. Puszcza jedną rękę. Wodzi dłonią po moim udzie. Coraz wyżej. Bada zagłębienia obok bioder. Przeszywa mnie dreszcz. Dłoń wspina się po plecach. Jego dotyk pali żywym ogniem, smaga po łopatkach. Moje ramiona drżą pod naciskiem. Czuję oddech na szyi. Ciepło rozchodzi się na skórze. Gładzi mnie po policzku, dotyka moich warg. Wolną ręką poznaję zarys jego torsu. Idealnie wyrzeźbionego. Patrzy mi w oczy. Muskam każdy mięsień na jego udzie. Zbliża swoje usta ku moim…

…i gwałtownie puszcza. Upadam na trawę. Z taką siłą, że. Tracę. Oddech. Tysiące igieł wbijają się w moje płuca. Serce zamiera. Krew tężeje w żyłach. Ledwo wyczuwalny puls. W czaszce tępy, pulsujący ból. Przewracam się na plecy. Wdycham łapczywie powietrze. Z trudem podnoszę się z trawy. Próbuję poukładać sobie to, co zaszło. Niedane jest mi jednak dokończyć.

- Sprytna jesteś, co? Myślisz, że udało ci się wywieść mnie w pole? Przeliczyłaś się. Ja jestem alfą, a ty betą. Nie dam się nabrać drugi raz na te twoje sztuczki. Głupia jesteś, Clove. Tylko tyle ci powiem – te słowa ociekają jadem. I bolą. Bolą. Otwieram usta. I na tym koniec. Bo przychodzi reszta z Kochasiem. Mam ochotę na nich nawrzeszczeć, bo nam przeszkodzili. Oczywiście nie robię tego. Peeta jest nieźle zmaltretowany. Brudne, pozlepiane błotem włosy. Poszarpana u dołu koszula. Umorusana twarz, poranione ręce.

- Trochę się szamotał, jak próbowaliśmy go odwiązać i przyprowadzić tutaj – mówi Alice cichym i przepraszającym tonem. Z lekka nawet wystraszonym.

- Nic się nie stało. Sam bym go uszkodził – ton Catona jest łagodny. Peeta siada naprzeciwko nas. Postanawiam zadać mu pytanie:

- Umiesz wytropić Katniss?

Jest zaskoczony, ale odpowiada:

- Tak. Wiem, jakie sidła zastawia, jakie ogniska rozpala, gdzie się może chować.

Zaciskam usta. Alfa miał rację. Chłopak mógł się przydać.

- Świetnie. Pójdziesz z nami – obwieszcza Cato – Zbierać się. Wyruszamy.

Zapada zmierzch. Ciemność nocy rozświetla jasnoniebieski hologram z twarzami poległych. Kolejno: dziewczyna z Trzeciego Dystryktu, Steve, chłopak z Piątki, oboje z Szóstki i Siódemki, Trybut z Ósemki, dwójka z Dziewiątki (rozpoznaję Trybuta, który szamotał się z Everdeen o plecak), dziewczyna z Dziesiątki. Razem jedenaścioro. Zostało nas tylko trzynaścioro. Dużo jak na jeden dzień. Chociaż w niektórych rzeziach ginęła ponad połowa uczestników. Zaczynam się pakować. Biorę ze sobą kilka noży, mały plecak, do którego wkładam zapasowe ostrza, bidon z wodą, kawałki suszonego mięsa i linkę. Na wszelki wypadek. Nie słyszę kroków. Ostrzegawczych słów instynktu łowieckiego. Jestem tak pochłonięta pakowaniem, że nie zwracam uwagi na nic. Przytomnieję dopiero, gdy ktoś pochyla się nade mną. Kark owiewa ciepły oddech. Zamieram na chwilę. Strach łapie mnie w swoje szczypce. Serce łomocze w piersi. Ciało nieruchomieje. Próbuję sięgnąć po nóż. Jednak moje ręce odmawiają mi posłuszeństwa. Cisza. Wycie wilka. Zranionego. Ryk jelenia. Cisza, ale w ciemności słyszę szept. Tuż przy swoim uchu:

- Uważaj betko. To polowanie. Wypadki często się zdarzają. Każdemu może się coś stać.

Słowa mrożą mnie do szpiku kości. Nie muszę nawet odwracać się, żeby wiedzieć kto to.

Cato. Chce mnie zabić…