Trzynasty

Repeating in my head

If I can't be my own

I'd feel better dead*

~Alice in Chains „Nutshell”

Szum liści pod wpływem wiatru zagłusza wszystko o tej porze, wiatr przeszywa na wskroś, stopy marzną, dłonie drętwieją. Nad naszymi głowami rozciąga się nieprzejrzysta zasłona z koron drzew, stopy zatapiają się w mchu, gałęzie chłoszczą po twarzy. Poszycie leśne jest stratowane przez Trybutów, którzy uciekli. Na ścieżce widać dokładnie odciśnięte małe ślady stóp. To pewnie ta mała, Rue. Jest łatwym łupem. Gdzie się schowała?

Ciemność otacza nas swoim płaszczem, wpuszczając pod niego pojedyncze promyki światła księżycowego. Podążamy w milczeniu, ciszę przerywa jedynie od czasu od czasu pohukiwanie sowy. Żmije suną tuż pod naszymi stopami, sokół przeleciał nad głowami. Maszerujemy równo, szukając ofiar, rozglądamy się na boki. Las spowija szarość, ongiś zielone w dzień drzewa straszą nieprzeniknioną czernią. Kamienie pojawiają się pod nogami ni z tego, ni z owego, wilki wyją żałośnie, jakby przepowiadały naszą zgubę. Ich głos łapie mnie za serce, paraliżuje strachem, ale moje stopy podążają dalej, niestrudzenie, wciąż naprzód. Zduszam w sobie uczucia, bo przecież jestem mordercą. Milczymy, nikt nie ośmiela się nawet pisnąć, nasłuchujemy, poszukujemy obecności innych Trybutów. Zakazałem się im odzywać, a oni się mnie boją, więc słuchają. To ja im przewodzę, jestem łowcą, myśliwym. Nikt nie ma prawa się mi sprzeciwić. Idziemy już dość długo, jednak nie bolą mnie stopy, przyzwyczaiłem się do dłuższych marszrut w Dwójce, dystrykcie zwycięzców. Drzewa w nocnym świetle zdają się być złowieszczo powykręcane, zniekształcone, ich cienie śmieją się z nas szyderczo. Nie boję się, nie jestem tchórzem. Tym, którzy rodzą się w moim Dystrykcie nie wolno się bać. Musimy być twardzi, żeby przetrwać na szkoleniach w dziczy, na arenie, czasem we własnych domach. Gdybym tchórzył za każdym razem, kiedy musiałem zeskoczyć z wysokości kilkunastu metrów, nawet matka by się mnie wyrzekła. Powiedziała, że musieli mnie zamienić, kiedy byłem mały, bo jej syn byłby na pewno bardzo dzielny. Brzmi jak bajka, ale w Drugim Dystrykcie ludzie wierzą w takie rzeczy. Niby jesteśmy bogaci, najbliżej Kapitolu, ale mieszkańcy bywają głupsi niż ci, którzy mieszkają w Jedenastce czy Dwunastce. My jesteśmy Dziećmi Kapitolu. I tak pozostanie. Nigdy nie wierzyłem w te bzdury. Dzisiaj stoję na arenie i wiem, jak to wszystko wygląda. Moje ręce służą do zabijania, stopy do pogoni, a mój mózg stworzono do obrony Panem. Wszyscy jesteśmy jedno i wszyscy o tym wiemy, ale nikt nie pokazuje tego publicznie, bo jesteśmy Zawodowcami.

Krążymy po lesie od godziny i zaczyna mnie to denerwować. Jeśli szybko kogoś nie znajdziemy, widzowie zaczną się nudzić i skłócą nas wewnętrznie, a wtedy będzie, co oglądać. Jestem tak blisko stracenia panowania nad sobą, że niemal czuję tę błonę, która dzieli mnie od emocjonalnego wybuchu. Do świtu jest coraz bliżej, moje nerwy coraz bardziej zszarpane. Wciągam głęboko powietrze i już mam zamiar zbesztać resztę, gdy Marvel daje mi jakieś znaki dłonią. Zbliżam się do zarośli otaczających polanę, zauważam dziewczynkę, która kuli się nad ogniskiem. Ma kręcone, kasztanowe włosy. Drży z zimna, z policzków kapią łzy. Ogień tli się ledwo, co ledwo. Łatwy łup, przysnęła, a ja mam zamiar zajść ją od tyłu. Delikatnie przesuwamy się całą grupą na wschód, starając się robić jak najmniej hałasu, stajemy za plecami dziewczyny, mam ją na wyciągnięcie ręki. Ze świstem wyciągam miecz z pochwy, patrzę jak ofiara budzi się, przez chwilę analizuje sytuację i zaczyna straszliwie wrzeszczeć. Uszy przeszywa straszliwy pisk, z tyłu czaszki narasta pulsujący ból, chcę zabić ją szybko, ale Clove uprzedza moje działania. Jakby bała się, że jej zabronię. I słusznie. Nachyla się nad Trybutką, zakrywa jej usta dłonią i syczy:

- Jak chcesz jeszcze pożyć, jakieś dziesięć sekund to radziłabym ci się zamknąć.

Ta milknie i nerwowo przełyka ślinę. Nie wiedząc, co robić, daję Clove sygnał, żeby trochę ją pomęczyła, a ja zakończę jej żywot. Moja towarzyszka kiwa głową i przystępuje do działania. Wlecze Ósemkę za włosy, przywiązuje do pnia drzewa, wyciąga nóż i kaleczy dziewczynie usta. Dolną wargę rozcina wzdłuż, górną delikatnie podnosi i harata dziąsła, a te zaczynają krwawić. Dziewczyna piszczy niemiłosiernie, więc Glimmer obcina jej język. Krew płynie obficie, a ja szukam czegoś, żeby opalić ranę. Twarz rannej wykrzywia grymas bólu. Sytuacja jest tragiczna, ale my dobrze się bawimy. Długa szrama na łuku brwiowym, rozszarpany policzek, unikam wzroku dziewczyny, ale w końcu patrzę jej w oczy. Jest w nich tylko ból i pragnienie, by to wszystko już się zakończyło. Daję reszcie znak, że już wystarczy. Odwiązuję półprzytomną od drzewa i podrzynam gardło, zdobiąc gardło falowaną linią. Sprawia mi to przyjemność, niby zabiłem człowieka, ale to nie był ani pierwszy ani ostatni raz w moim życiu. Zostawiamy trupa i wracamy do obozowiska. Marvel krzyczy triumfalnie:

- Dwunastu w piachu, jedenastu w kolejce!

Ryczymy z aprobatą, jedynie Alice i Peeta sprawiają wrażenie zagubionych i wstrząśniętych tym, co się stało, ale ona to jeszcze dziecko, a Kochaś jest po prostu mięczakiem.

- Lepiej się wynośmy, żeby mogli zabrać ciało, zanim zacznie cuchnąć – mówię głośno. Odchodzimy kawałek, nasłuchujemy wystrzału, ale go nie ma. Zaczynam się denerwować. Czyżby dziewczyna jeszcze żyła? Niemożliwe, żeby przeżyła z takimi ranami. Idziemy jeszcze kawałek i zatrzymujemy się pod jakimś drzewem.

- Dlaczego jeszcze nie strzelili z armaty? – pyta cicho Marvel.

- Właśnie, to dziwne. Powinni zrobić to od razu, nic ich nie powstrzymuje – odpowiada mu Glimmer.

- Chyba, że dziewczyna jeszcze żyje – głos Clove jest złowieszczy. Mam ochotę rzucić się na nią i udusić. Jej uwaga tak mnie denerwuje, że niemal warczę:

- Gdzie tam, zimny trup. Sam ją załatwiłem.

- Więc co z tą armatą? – wtrąca Alice.

- Ktoś powinien wrócić i sprawdzić, czy na pewno nie spapraliśmy roboty – syczy Clove.

- Racja, nie ma sensu drugi raz jej tropić – przytakuje chłopak.

- Przecież mówię, że to zimny trup! – tym razem już krzyczę. Wybucha kłótnia, jeszcze chwila, a zaczniemy wykańczać się nawzajem. Lecz ponad nasze głosy wybija się ten jeden:

-Tracimy czas! Pójdę ją wykończyć i ruszajmy w drogę.

To Kochaś, nie odzywał się od chwili, gdy go pojmaliśmy. Mam ochotę wyśmiać go, biorąc pod uwagę to, że jeszcze przed chwilą na widok trupa niemal zwymiotował. Chcę go oczernić, ale po analizie sytuacji dochodzę do wniosku, że to nie jest zły pomysł.

- No to ruszaj, Kochasiu – zgadzam się. – Sam sprawdź.

Odwraca się i znika w krzakach. Gdy nie słychać już jego kroków, odzywa się Glimmer:

- Dlaczego po prostu go nie zabijemy? Miejmy to już za sobą.

- Niech się z nami włóczy. Przeszkadza ci? Dobrze sobie radzi z nożem – wzdycham. Po chwili namysłu dodaję jeszcze:

- Poza tym dzięki niemu łatwiej będzie nam ją znaleźć.

- Co ty? Twoim zdaniem łyknęła te mdławą historyjkę o miłości? – wtrąca się Clove. Jest wyraźnie skonsternowana.

- Czemu nie? – mówię. – Jak na mój gust to zwykła kretynka. Rzygać mi się chce na myśl o tym, jak kręciła się w tej sukni.

- Ciekawe tylko, jak udało jej się zdobyć jedenastkę – Marvel patrzy na mnie uważnie.

- Dam głowę, że kochaś wie.

Słyszę szelest, z zarośli wyłania się Peeta, a my wiemy, że rozmowa jest już skończona.

- Żyła? – pytam go.

- Tak, ale już po nie. Ruszamy?

Kiwam głową. Rozlega się wystrzał, nastaje świt, biegnąc wracamy do obozowiska. Widzę pytające spojrzenia dziewczyn, ale nie mówię nic. Uśmiecham się tylko. Wkraczamy w fazę drugą.

_____________________

* Powtarzające się w mojej głowie

Jeśli nie mogę być sobą

Będzie lepiej, gdy umrę

Muszę przyznać, że to mój pierwszy rozdział całkowicie z perspektywy chłopaka. Jak wam się podoba?

Przy okazji muszę podziękować za wszystkie komentarze. Są naprawdę budujące, aż chce mi się pisać. O.o.  I wszystkim obserwatorom, czytelnikom. Bez was nie miałabym siły pisać dalej. Naprawdę. Pozdrawiam gorąco :)