Czternasty

Plączę się w swoich myślach. Moje powieki opadają raz po raz. Serce tłucze się w piersi. Ale brnę dalej. Mimo przeciwności. Mimo zła. Jakim jestem. Żyję, oddycham, nadal. Ciągle. Na zawsze. Ból rozrywa pierś. Już nie jestem nikim. Teraz rodzę się na nowo. Jestem człowiekiem. I chcę nim zostać…

Gdy docieramy do obozu, blady świt rozjaśnia otoczenie. Głowa ciąży mi niemiłosiernie, ręce drżą, oddech jest przyśpieszony. Jednak stoję nieruchomo, mięśnie odmawiają mi posłuszeństwa. Zaciskam usta. Czekam. „Nie jestem słaba Cato. Jestem silniejsza niż ty i cała reszta Trybutów razem wzięta” – mówię do siebie w myślach. Wściekam się na siebie, bo wczoraj dałam się zastraszyć. Kolejny już raz. Ale dzisiaj to naprawię.

W chwili, gdy noc ustępuje miejsca dniowi. Moja siła rośnie. Jestem dzieckiem nocy, ale to słońce daje mi siłę. To ono napawa mnie dumą, radością i ofiaruje mi wytrwałość. Żeby wygrać.

Wciągam powietrze do płuc. Serce powoli się uspokaja, ciało zaczyna mnie słuchać. Siadam. Ostatkiem sił powstrzymuję się, żeby nie zasnąć. Jak za grubą zasłoną słyszę głos Catona:

- Prześpijcie się trochę. Wieczorem ruszamy na patrol.

A potem zapadam w ciemność.

***

Ktoś trzyma mnie w górze jak szmacianą lalkę. Noże wypadają z dłoni, świat zasnuwa mgła. Przede mną tylko miodowe tęczówki. Promieniujące złością, gniewem i nienawiścią. Macham rozpaczliwie nogami. Nie mam czym się bronić. Czuję jak coś powoli wbija mi się w czaszkę…

***

Gwałtowne przebudzenie nie jest tym, czego bym chciała. Zasłona mroku rozprasza się, a ja zauważam, że pod moim śpiworem leży mały kamyczek. W okolicach głowy. Przecieram zaspane oczy, rozglądam się wokoło. Zielona trawa, błyszczący Róg Obfitości. Mieniące się jezioro. Reszta widocznie dawno już wstała, bo inni krzątają się przy obozowisku. Glimmer liczy strzały, Marvel przegląda broń, jaką dysponujemy, Alice siedzi na kamieniu i gotuje coś w kociołku. Cato stoi na środku polanki, kompletując prowiant. Promyk słońca łaskocze mnie w policzek. Wnioskując po położeniu słońca, jest już późne popołudnie.  Moje włosy są w strasznym nieładzie po nocnej „robocie”. Na poszczególnych pasmach mieni się zaschnięta krew. Muszę się wykąpać, nie uśmiecha mi się jednak robienie tego w ciuchach. Bo nie wyschną szybko. Z drugiej strony muszę odejść spory kawał od Rogu, a wtedy mogę spotkać wrogów. Krzywię się nieznacznie i wybieram drugą opcję. Składam śpiwór w kostkę. Noże zabieram ze sobą. Część umieszczam pod kurtką, resztę wkładam do pokrowców koło bioder. Lustruję wzrokiem polanę. I zaczynam iść w stronę lasu. Towarzyszy mi cisza, nie odwracam się. Idę przed siebie. Pozostali kompani chyba są trochę zdziwienie, bo słyszę niezrozumiałe pomruki. Jednak nikt mnie nie powstrzymuje.

Do celu nie jest daleko. Piętnaście minut szybkiego marszu. Gdy docieram do ujścia rzeki, rozglądam się czujnie. Nikogo nie ma. Kieruję się w stronę wody. Powoli zanurzam się. Stopy, łydki, uda. Kąpiel działa na mnie ożywczo. Wybudza mnie z letargu. Ciało jest ożywione, krew zaczyna szybciej krążyć w żyłach. Trzeźwieję. Zeskrobuję z siebie brud poprzednich dni. Staram wytrzeć wspomnienia z wczorajszego wieczoru. Brzydzę się tym, co zrobiłam. Brzydzę się sobą. Kręcę gwałtownie głową. Nie! Jestem z Dwójki. To normalne. NORMALNE. Nie ma w tym niezwykłego. Nie powinnam o tym myśleć. Nie myślę. Oddaję się ćwiczeniom. Pływam, nurkuję, robię fikołki i salta w wodzie.

Kiedy w końcu wychodzę na brzeg, moje mięśnie są rozciągnięte. Czuję się przyjemnie zmęczona. Przeciągam się jak kotka. Wycieram ciało w ręcznik. Zakładam odzież. Odwracam się. Zamieram. Przede. Mną. Stoi…

***

- Gdzie ona jest, do nędzy?!! – Cato jest wściekły.

- N-n-i-i-e-e wi-e-e-m – Alice przełyka ślinę.

- Macie ją znaleźć!!! – krzyk rozdziera ciszę.

- Spokojnie, zaraz przyjdzie – delikatny alt Glimmer rozbrzmiewa w powietrzu.

- Właśnie, pewnie rzuca nożami do wiewiórek – Marvel próbuje być dowcipny.

- Dobrze – syczy Alfa – daję jej jeszcze pół godziny. Potem idziemy po nią lub bez niej! Zastanowię się.

Wszyscy potakują.

***

… Tresh. Nie mogę się ruszyć. Nie mam jak uciec. Pustka.

- Zabijesz mnie? – wyrywa mi się. Zupełnie bez sensu.

- Nie. – uśmiecha się chłopak. Silne ręce trzymają maczetę. Jest wyraźnie rozbawiony.

- To co ze mną zrobisz? – jestem wystraszona. Boję się go. Zaraz mnie zabije albo będzie torturował.

- Zawrzyjmy układ – jego słowa mnie zaskakują.

- Jaki?

- Ty nie tkniesz Rue. Dziewczyny z mojego dystryktu. A ja zostawię cię w spokoju, aż do finałowej rozgrywki. Do chwili, gdy zostanie tylko dwoje zawodników – tenor wibruje w powietrzu. Nie wiem, co mam zrobić, ale w końcu się decyduję.

- Zgoda. Układ?

Wyciągam rękę. On chwyta moją dłoń.

- Układ.

I wtedy powietrze rozdzierają przebłyski ognia.

________________________________

Tak zjecie mnie za długość, wiem. Ale mam trojana i odczyty mi się krzaczą.