Piętnasty

Okropne sny. On stoi nade mną, odrywając kawałki skóry z mojego ciała. Syczę z bólu, próbuję się uwolnić. Jego twarz rozjaśnia szyderczy uśmiech i wtedy… się budzę. Przywiązana do drzewa. Obok mnie uosobienie moich koszmarów. Jest mi zimno. Na skórze lekkie skazy. Ból powraca w chwili, gdy jego usta łączą się z moimi. Jeszcze nigdy nie czułam się tak upokorzona. Z oczu wypływają słone i gorące łzy zgorszenia. Splamiona… Zostałam splamiona…

Na wszystkich ekranach w Panem pojawia się prezenterka, a jej matowy głos oznajmia: „Narażeni na reakcje lękowe związane z widokiem ognia, krwi, oparzeń skórnych, palących się ciał, powinni odejść od ekranów. Powtarzam: narażeni na reakcje lękowe związane z widokiem ognia, krwi, oparzeń skórnych, palących się ciał, powinni odejść od ekranów”. Obraz gaśnie, a chwilę potem rozbłyska językami ognia, liżącymi arenę…

Mam zaledwie kilka sekund na reakcję. Tresh kiwa mi głową na pożegnanie. Znika w krzakach, a chwilę potem ja rzucam się w przeciwnym kierunku. Zaczynam oddalać się od polany jeszcze bardziej. W duchu dziękuję sobie, że zabrałam noże. Biegnę przed siebie. Instynkt bierze górę. Zachowuję się jak zwierzę. Paniczna chęć opuszczenia tego miejsca. Zabiję każdego, kto stanie mi na drodze. Wszystko wokoło traci kontury. Zaciera się, rozmazuję. Nie widzę nic. Powietrze jest nasycone ciężkim, szarym i gryzącym dymem. W mojej głowie tylko jedno słowo: UCIEC. Uciekam tam, gdzie niosą mnie nogi. Tracę kontrolę. Oddech. Dym wypełnia mi nozdrza, oczy i uszy. Kaszlę. Nogi dalej pracują. Brakuje mi tchu. Mój świszczący oddech tonie w trzaskającym ogniu. Zaczyna brakować mi sił. Wolniej, wolniej, wolniej. Idę coraz wolniej. A potem nie ma już nic, nic, nic. Oprócz ciemności pod powiekami.

***

Cała piątka porusza się przez las w milczeniu. Cato jest wściekły. Zaciska dłonie na rękojeści miecza. Tylko chwile dzielą go od wybuchu. Skroń pulsuje. Usta ułożone w poziomą kreskę. Cisza, aż dzwoni im w uszach. Dopiero co opuścili obszar, w którym palił się las. Szukali ofiar. Osłabionych, wycieńczonych i głodnych. Peeta stąpa z nich wszystkich najgłośniej, a reszta syczy z wściekłością. Bo i oni są w dość kiepskiej kondycji. Glimmer ma nadpalone końcówki włosów, Marvel paskudne oparzenie na łydce, a Cato spopielone nogawki. Alice wycieńczona długim biegiem, siada na omszałym kamieniu. Chłopak z Dwójki patrzy na nią wilkiem, ale nie odzywa się. Napięcie pomiędzy drużyną jest nie do wytrzymania. Nie patrzą na siebie. Nie rozmawiają. Dyszą wściekłością, żalem i gniewem. Napięte mięśnie, z pozoru spokojne twarze i nienawistne spojrzenia. Kłótnia wisi w powietrzu.

- Jak myślicie, gdzie ona jest? – trybutka z Czwórki przerywa ciszę.

- Kto? – samiec Alfa podnosi brew.

- Clove – mówi cicho Glimmer. Dźwięk tego imienia sprawia, że atmosfera gęstnieje.

- Nie wymawiaj przy mnie tego słowa – syk przywódcy przecina powietrze jak brzytwa.

- Zwariowałeś? To nasza sojuszniczka – wtrąca się Kochaś. I wtedy wszystko wybucha. W ciemności lasu błyska stalowe ostrze…

***

Powrót do świata żywych jest bolesny. W płucach czuję lód. Nie mogę oddychać.  Ogień zemsty, wściekłości pali moje wnętrzności od środka. Rodzę się na nowo. Członki przeszywa ostrze cierpienia. Nie krzyczę. Nie skarżę się. Czekam. W dymie i żarze zagrzebuję swoje dawne ja. Tworzy się nowa Clove. Ta, która nigdy nie była ofiarą Altiusa. Która od zawsze była morderczynią. Wypluwam popiół z ust. Przez chwilę w głowie mam pustkę. Gwałtowny kaszel cuci mnie. Fala wspomnień przypływa ze zdwojoną siłą. Dożynki, Igrzyska, Cato, Rzeźnia, Kochaś, dziewczyna z Ósemki, układ z Treshem, ogień. Z trudem podnoszę się z ziemi. Wykonuję kilka kroków. I zamieram. Dobiegają mnie kroki, odgłosy kłótni, czyjeś podniesione głosy. Powoli zakradam się w tamtym kierunku. Delikatnie, spokojnie. Wyczuwam w powietrzu woń spalonego materiału, ciała i włosów. Naglę syczę. Otarłam się o korę jakiegoś drzewa. Łokciem. Nie mam na sobie kurtki, więc delikatnie przekręcam kończynę. Nie mam połowy ręki. Skórę, mięśnie i nerwy na ramieniu wypaliło mi do kości. Na łokciu obrażenia są mniejsze, dlatego musiało mnie zaboleć. Rana jest głęboka, ale przynajmniej nie krwawi. Wyciągam z plecaka okład chłodzący, zakładam i obwiązuję bandażem. Ruszam dalej, próbując nie myśleć o poparzeniu. Zagoi się.

Staję za drzewem. Na wyciągnięcie ręki Cato. Zamierza się na Kochasia.

W ciemności lasu błyska stalowe ostrze, które przykładam mu do gardła…

 ____________________

Przepraszam za chwilowe niedogodności związane ze stronami, ale trochę do ogarniania jest ^^