Szesnasty

Zimne ostrze dotyka jego szyi. Moja ręka nie drży. Jestem spokojna, jakby wyostrzyły mi się wszystkie zmysły. Stoimy nieruchomo. Naprzeciwko siebie. Wyczekując znaku. Na polanie jest chłodno, wiatr rozchełstał kurtki. W ciemności słychać pełne napięcia milczenie. Moje stopy przesuwają się w powoli w stronę reszty zawodowców. Na twarzach maluje się przerażenie. Uśmiecham się kpiąco. Wiecznie w cieniu. Jednak ja postanowiłam już dawno się wyrwać. Zwyciężyć.

Tym razem po przeciwnej stronie niż pozostali. Po buntowniczej stronie. Dyszę ciężko i mocniej zaciskam palce na nożu. Cato nie jest w stanie wydusić z siebie dźwięku. Jest sparaliżowany. Delikatnie przyciskam wargi do jego szyi, żeby wiedział, że to ja za nim stoję. Decyduję o jego życiu lub śmierci. Wystarczyłby jeden szybki i zwinny ruch, aby zakończyć jego życie. Marne zresztą. Przyczajeni w świetle księżyca. Ciszę przeszywają słowa Marvel’a:

- Czego chcesz?

Śmieję się szyderczo. Mój głos przechodzi przez ich głosy, przez mózg, opętuje serca, paraliżuje. Nieruchomieją. W oczach widać strach. Oni się mnie boją.

- Waszej krwi – odpowiadam. Pożeram ich dusze, ciała i myśli. Wdycham ich przerażenie, pożeram je, żywię się nim. Jestem potworem i zawsze nim pozostanę. Dym mi sprzyja.

- Porozmawiajmy – Glimmer unosi w ręce w obronnym geście.

- Ciekawe o czym? – prycham. – To proste. Zarżnę jego albo was. Kropka. Chyba że chcecie zginąć w szlachetnej obronie.

Alice patrzy na mnie z otwartymi ustami. Znowu cisza. Nikt nie śmie się odezwać. Nasze zmysły są otumanione dymem i pożarem. Zachowujemy się jak króliki złapane w pułapkę. Otoczyły nas sidła. Szukamy wyjścia z klinczu.

- Czy ty się czegoś za dużo nie nawdychałaś? – Kochaś wytrąca mnie z równowagi. Jak on mógł?! Powiedzieć coś takiego?!

- Dobrze, świetnie – warczę. – Powiedzmy, że się czegoś za dużo nawdychałam. Tak?! Lepiej ci?!

Rzucam nóż na ziemię. Nie zamierzam się dłużej spierać. Jeszcze przywiążą mnie do drzewa, bo stwierdzą, że się czegoś nawdychałam! Niedoczekanie.

W milczeniu zbieramy swoje rzeczy. I ruszamy na wyprawę. Nie wiem tylko, dlaczego to wszystko tak szybko się potoczyło. W jednej chwili czułam się jak morderczyni, a w następnej jakby mnie przyłapano na czymś zakazanym. Jak wąż, który zrzuca skórę. Przemierzamy las pod gęstą osłoną dymu. Nasze oddechy są ciężkie, pozbawione sensu. Mogłabym umrzeć. Teraz, tutaj, w tej chwili. Bez przymusu. Z własnej woli. Jeśliby nie bolało to z pocałowaniem ręki. Muszę przestać. Jestem zawodowcem. Wychowano mnie po to, aby walczyć, a nie użalać się nad sobą. Na wojownika.

Postanowiliśmy obejść rzekę z prawej strony i wrócić do obozu. W tym momencie Marvel każe nam się uciszyć. W krzakach siedzi Katniss…