Siedemnasty

Ta dedykacja jest rozczepiona na kilka części.

Dla moich rodziców.

Nauczycielki polskiego.

Natalii.

I dla Ciebie, czytelniku, żeś wytrwał z Clove, aż do tej pory…

Mój strach, Twój gniew. Trzewia wypełnia gorące powietrze. Strach, gniew i nienawiść to Ciemna Strona Mocy. This is the Dark Side… Strach prowadzi do gniewu, ona do nienawiści, a nienawiść do cierpienia*. Wystrzegaj się ich.

Sznur przetarł jej skórę, aż do krwi. Oczy wypełnił strach przed śmiercią. Włosy są potargane. Widzę, że cierpi, po czole spływa perlisty pot, ręce skrzą od amarantowego blasku ogniska. Pogardliwe spojrzenie, które nam posyła drży w jej szaro stalowych oczach. Nie krzyczy, nie musimy jej kneblować, choć mieliśmy nawet taki zamiar. Usta układają się w rytm słów. Słów niemej pogardy, dla nas, Zawodowców. Uśmiecham się tylko pogardliwie, kręcąc głową nad jej głupotą, bo obie wiemy, że zaraz zginie, a mimo to ona rzuca wyzwanie. Puste, nie będziemy walczyć. Nie dam jej tego przywileju. Niech jej dusza gnije, niech wie, że jest tylko marnym ścierwem z Dwunastki.

Peeta jest przerażony, skulił się na ziemi w kłębek, nie odzywa się, nie chce jeść ani pić. Nikt się nie przejmuje, zginie zaraz po niej. Przecież wiedzieliśmy to od początku, prawda? Był tylko wabikiem, przynętą, wykonał swoje zadanie, spełniło się jego przeznaczenie. Rzucam mu obojętne spojrzenie, nie patrzy na mnie. Kim właściwie dla mnie jest? Nikim, gorszy niż Ona. To wąż, ten głupiec myślał, że uda mu się ją uratować!

Cato ostrzy nóż przy ognisku, będzie głównym oprawcą. Alfa, myślę. Przyglądam mu się podejrzliwie, zawsze w biegu, mocny, szybki. Chłodne, niebieskie tęczówki odbijają się na klindze miecza. Ma wprawne ruchy, szast, szast, szast. Glimmer siedzi obok, muskając jego lewe ramię, szuka w nim swego odbicia, elfiej zwiewności, siły Walkirii, uroku Amazonki. Blond kosmyki opadają lekko na ramiona, targane lekkim zefirkiem. Wokół nas ciemny las, ogromna paszcza zdaje się nas pożerać. Mrok próbuje ogarnąć nasze myśli, jednak ja się opieram. Wciąż…

Chciałabym ją zabić, obedrzeć ze skóry, wyrwać serce, pozbawić oczy wyrazu, skaleczyć usta, żeby już nigdy nie mogła wydobyć głosu. Ale to niemożliwe, to alfa wiedzie prym. Ja spadłam do roli bety, czuję zbierającą powoli złość, wargi drżą…

- Daj spokój Clove, to nic nie da – melodyjny głos Marvela rozlega się tuż za moimi plecami. Kładzie mi rękę na głowie i obraca ją w swą stronę. – Pogódź się z tym. Nie dadzą ci jej zabić.

- Skąd wiesz… - zaczynam zdanie, ale nigdy nie jest dane mi go dokończyć.

- O czym myślisz? – twarz rozjaśnia delikatny uśmiech, ale w oczach widać smutek. – Domyślam się. Też jestem zły z tego powodu, ale trzeba się z tym pogodzić.

- Pogodziłeś się z prawdą synu?

- Tak, bo w tobie wciąż tkwi dobro. 

Kiwam lekko głową, bowiem nie mam ochoty, żeby już z nim rozmawiać. Nie męczy mnie, ale to nie jest Cato. On nigdy nie naciskał, wiedział, kiedy chcę rozmawiać, a kiedy rozerwać go na strzępy… Było, minęło. Zostańmy przyjaciółmi. 

Ostrzenie dobiegło końca, rozwiązuję Katniss, zwilżam twarz wodą. Nie będę się nad nią pastwić, oni będą, chociaż chwilę niech poczuje ulgę. Szepcze coś, pochylam się, żeby usłyszeć. Chrapliwym głosem charcze:

- Daj to Prim, mojej siostrze, jak będziesz w Dwunastce. Przyniesie ci szczęście. Wiem, że wygrasz. Musisz.

Do ręki wciska mi złotą broszkę, z kosogłosem. Patrzę na nią pytająco, wargi wyginają się w małoznaczącym uśmiechu… Wygram? I dlaczego mam dać broszkę jej siostrze? Dziwne…

- Clove! Do cholery przestań się roztkliwiać nad Węglareczką i dawaj ją tutaj! – głos Catona rozchodzi się echem po polanie.

Nie, ja wciąż wierzę, że dobro zwycięży, ojcze. Nie przejdę na Ciemną Stronę Mocy. Nigdy.

Wasza Wysokość pomyliła się, niestety.

Mruczę coś pod nosem w odpowiedzi, zaciskam zęby i razem z chłopcem z Jedynki dźwigam prawie bezwładne ciało Everdeen. Stół, który przygotowaliśmy składa się z desek znalezionych w Rogu. Układamy ją płasko na nim. Blondyn podnosi nóż, podaje drugi Glimmer i przystępuję do roboty. Ma zamiar obedrzeć ją ze skóry, tak jak kiedyś owce na pastwisku.

W powietrzu unosi się przenikliwy, głośny, raniący uszy krzyk Katniss Everdeen, Trybutki z Dwunastki. Płaty kremowo brązowej skóry unoszą się w gorącym powietrzu, łopoczą nad ogniskiem, a potem palą się w nim, skwiercząc niemiłosiernie. Czerwone, żywe mięso mieni się od potu. Blondynka chwyta sól i sypie na nogi poranionej. Drugi krzyk jest jeszcze głośniejszy, przeszywa ciszę jak sztylet, na pół. Twarz płonie żywym ogniem. I taki sam przykładają do jej rąk. Czuję swąd palonej skóry, rani me nozdrza. Wrzask. Niemiłosierny prawie zwala mnie z nóg. Chcę ich powstrzymać. Chcę krzyczeć, że nie mogą tego zrobić! Nie wolno im! Jednak wciąż stoję w miejscu. 

- Nie lekceważ potęgi Ciemnej Strony, synu. Dołącz do mnie.

- Nie ojcze, w Tobie wciąż tkwi dobro. Oczyść umysł…

Oczyść umysł. Schowaj uczucia. Pokonaj strach. Jestem wciąż za słaba. Zamykam oczy, zatykam uczy, kucam…

Sekunda.

Minuta.

Minuty.

Godziny.

Dni.

Miesiące. 

Lata.

Dekady.

Wieki.

Tysiąclecia.

Ale to wszystko trwa zaledwie kilka minut. Czas jest nieubłagany. Ktoś stuka mnie w ramię. To już koniec. Wciągam do płuc chmurę gorącego i gęstego dymu. 

- Dobra! Marvel rzuć jej zwłoki tam! I przynieś teraz chłopaka! – już wiem czyj to głos. Ciało Everdeen jest strasznie zmasakrowane. Żywe i przypalone mięso na jej twarzy, pręgi od bata na plecach, szklane oczy, wyprute wnętrzności, wyrwane serce…

I potem nie ma nic. Tylko ciemność…

_________________________

Na początek, kilka wyjaśnień.

1) Wszystkie wtrącenia oraz * pochodzą z Gwiezdnych Wojen.

2) Długa nieobecność? Tak, bo pisałam ten rozdział z 10 razy, ale udało się! Poza tym mega duużo obowiązków :<

3) Dziękuję wszystkim za Versitate Blogger Awards! Jak będę mieć czas to uzupełnię :)