Dziesiąty

Zimno przejmuje moje kości. To kolejny dzień, w który spędzam noc na ulicy. Poza domem. Przynajmniej wiem, że Ann jest w ciepłym łóżku. Idę ulicą. Jest jesień, a ja mam na sobie tylko dżinsy i podkoszulek. W oddali widzę Callę. Skinęła mi głową. Nawet nie muszę pytać, bo wiem, że ona tak jak ja nocuje często na ulicy. Zresztą jak większość dzieciaków z Dwójki. Tutaj to normalność…

Budzi mnie przejmujący chłód. Kołdra leży na podłodze. Okno jest otwarte, a zza drzwi dobiega mnie dźwięk kroków. Zrywam się z łóżka, ale ktoś kieruje się do salonu, bo po chwili słyszę tylko deszcz. Zmarznięta i wystraszona rzucam kołdrę na łóżko. Wychodzę z pokoju, a moje stopy same kierują się w stronę salonu. Tak jakbym szukała bliskości kogoś, kto przed chwilą szedł. Mam nadzieję, że to Lyme albo któreś ze stylistów. Jednak nie dziwię się, gdy zastaję tam Catona. Rozparł się na błękitnej kanapie. Podkulił stopy, a jego błękitne oczy lustrują pomieszczenie. W końcu zatrzymują się na mnie. Czuję jak moje serce gwałtownie przyśpiesza rytm. Ręce drżą, a usta palą pragnieniem. Mam ochotę podejść, przytulić się i czuć jego usta przy swoich. Czuć go przy sobie. Wiem, że nie mogę. Z drugiej strony jednak: co mi to szkodzi? Jutro wejdziemy na arenę, a to Glimmer będzie brylować przy boku Cato. Potem staniemy się wrogami i jedno z nas zginie. On. Nie mam w sobie tyle odwagi, aby to zrobić. Siadam bezradnie na krześle. Naprzeciwko niego. Moje myśli płoną. Mózg podsuwa mi przeróżne nieetyczne obrazy. Fala ciepła rozchodzi się w moim wnętrzu, a jego wzrok pali żywym ogniem. Milczymy, cisza gwiżdże w uszach. Ale on ją przerywa:

- Paskudna sytuacja, co?

Przytakuję tylko, bo nie jestem w stanie wydusić słowa. Zapach oszałamia mnie.  Czuję go nawet z tej odległości. Jedna połowa mnie wie, co robić. Zanim zdążę pomyśleć.

- Pocałuj mnie – wyrywa mi się. Brzmi jak rozkaz, ale nie dbam o to. Chłopak patrzy na mnie zdziwiony. Mnie dziwi tylko to, że nie panuję nad sobą. Moje serce pragnie jego bliskości. Tak jak kiedyś. Odtrąciłam go, ale chcę odzyskać. Nieświadoma ruszam w stronę kanapy. On wstaje. Jest zmieszany, ale chwyta mnie w ramiona. Zbliża swoje usta ku moim. Czuję oddech na szyi. Obejmuje mnie w pasie, ja zarzucam mu ręce na szyję. Spoglądam w jego źrenice. Wspinam się na czubki palców. Zbliżam usta. Chwytam jego dolną wargę i przygryzam delikatnie zębami. Słyszę jego przeciągły jęk i wyczuwam, jak zatapia palce w moich włosach. Przyciska mnie do ściany. Czuję zarys jego torsu. Jego obojczyk na swoim. Wzdycham. Całuje mnie jeszcze mocniej. Wsuwa język do mojego gardła. Mój mu odpowiada. Łączą się w szaleńczym tańcu. Odnajdujemy wspólny rytm. Trwamy. W tej chwili. Naszej chwili. Nasz pocałunek trwa zbyt krótko. Smakuje owocami leśnymi, piżmem i pali. Po chwili odsuwam się. Patrząc mu prosto w oczy, mówię:

- Nie powinniśmy tego robić.

- Wiem – uśmiecha się smutno.

- Ja nie chcę… - zaczynam.

- Czego? – unosi brwi.

- Umierać – szlocham. W jego koszulę. Zakrywam twarz, żeby ją ukryć.

- Nie umrzesz – odpowiada pewnym tonem.

- Więc ty umrzesz – mówię cicho.

- Ja sobie poradzę – szepcze przy moim uchu. Odsuwam się. Odwracam się i biegnę. Nawet nie próbuje mnie gonić. Nie odwracam się. Chcę uciec od Igrzysk, od własnych uczuć. Bo znowu popełniłam głupstwo. Zaufałam. Okazałam słabość. A teraz on wykorzysta to przeciwko mnie. Chcę to odwrócić. Pozostaje tylko pytanie: jak?

______________

Dziękuję czytelnikom :)